Thirukolur Penpillai Rahasyam-46

வைத்த இடத்து இருந்தேனோ பரதனைப் போலே

"ஆயிரம் ராமர்கள் உனக்கு இணையாவார்களோ?"  - என்று குகன் பரதனைப் பார்த்து கூறினான். பரதனுடைய பண்பு அத்தகையது.  அயோத்தியை ஆண்ட தசரத மன்னனின் மைந்தர்களுள் ஒருவர். கைகேயியின் ஓரே புதல்வன். இவர் இராமனுக்கு இளையவர் ஆவார்.

பரதனுக்குத்தான் அரசுரிமை, ராமன் காடு செல்ல வேண்டும் என்று கைகேயி மன்னனிடம் கேட்க, இராமனும் அதை தாய் தனக்கிட்ட ஆணையாக மனதிலேற்று, சிதாதேவியுடனும் இலட்சுமணனுடனும் கானகம் செல்கிறார். தன் தாய்மாமனைக் காண சென்ற பரதனுக்கு அயோத்தியில் நடந்தது எதுவும் தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. இராமன் வனம் சென்ற சில நாளிலேயே தசரதன் இறந்து போக, பரதனுக்கு செய்தி அனுப்பபப்படுகிறது. அயோத்தி வந்தடைந்த பரதன் நடந்தவற்றை அறிந்து தந்தை இறப்பிற்கும் அண்ணன் கானகம் சென்றதுக்கும் தன் தாய் தான் காரணம் என்பதை அறிந்து அவளை பலவாறாக வைது தீர்க்கிறான். அழுது புலம்புகிறான். இப்படிப் பட்ட வரம் கேட்டது தெரிந்த பின்னும் நானும் இறக்காமல் இருக்கிறேன். இது நான் இந்த அரசை ஆசையோடு ஏற்றுக் கொண்டதற்கு ஒப்பாகும் என்கிறான். ஒரு மாவீரனைப் போல, தாய் செய்த தவறுக்கு தார்மீகப் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொள்கிறான்! இருந்தாலும், தாயாரை மன்னிக்காமல், இராமனின் வனவாசம் முடியும் வரை தன் தாயிடம் பேசாமல் வாழ்ந்து வந்தான் பரதன்.

மகரிஷி வசிஷ்டர் பரதனை முடிசூட்டிக் கொள்ளுமாறு வேண்ட, பரதனோ – “நானும் இந்நாடும் அண்ணனின் உடைமை. என்னால் எப்படி ஆட்சி செய்ய முடியும்? நேரே சென்று அண்ணனை அழைத்து வருகிறேன். அண்ணன் அரியணையில் அமர, நான் கானகம் சென்று வாழ்கிறேன்.”, என்று கூறி, மரவுரி தரித்து வனம் செல்கிறான். உடன் தாயார்களும், மந்திரிகளும், மகரிஷிகளும், அயோத்தி மக்களும் வர, பரதன் கங்கை கரையை அடைந்தான்.

அயோத்தில் நடந்தவற்றை கூறி, தந்தையின் மறைவையும் கூறி, இராமனின் பாதங்களில் விழுந்த பரதன் அண்ணனிடம் நீங்கள் வந்து முடிசூட்டி ஆட்சிபுரிய வேண்டும் என்று மன்றாடி கேட்கிறான். இராமனோ தந்தை சொல்லை தன்னால் மீற முடியாது, பதினான்கு ஆண்டு வனவாசம் புரிய வேண்டும் என்ற ஆணையை தான் கைவிடக்கூடாது என்கிறார். வனவாசம் முடித்து விட்டு வந்து அரசாட்சியை எடுத்துக் கொள்கிறேன் நீ அயோத்திக்குப் போய் கடமையைச் செய் என்கிறார். 

பரதன், “திரும்பி வர பதினான்கு ஆண்டுகளுக்கு மேல் ஒரு நொடி அதிகமானாலும் நெருப்பில் விழுந்து உயிர் தியாகம் செய்வேன். மேலும், அரியணை தங்களுக்கு உரியது. அதில் நான் அமர மாட்டேன்.” – என்று கூறி, ராமனின் பாதுகைகளைப் பெற்றுக் கொண்டு, “உமது பாதுகைகளே அரியணையை அலங்கரிக்கும். நான் உன் பிரதிநிதி. அரியணை அமரவும் மாட்டேன். மணிமுடி சூடிக்கொள்ளவும் மாட்டேன்.”, என்று கூறி, பலமுறை இராமபிரானைத் தொழுது, அப்பாதுகைகளை தன் தலையில் வைத்துக்கொண்டு அழுது புறப்படுகிறான் பரதன்.

பரதன் அயோத்தி செல்லவில்லை. கோசல நாட்டின் தென் திசையில் உள்ள நந்திக் கிராமத்தில் மணி மண்டபம் அமைத்து, சிம்மாசனத்தில் இராமனுடைய பாதுகைகளை வைத்து, அப்பாதுகைகளுக்கு முடிசூட்டி வழிபட ஆரம்பிகிறான் பரதன். தென் திசையையன்றி வேறு திசையை நோக்காமல், இராமனைப் போல் உப்பில்லாத கஞ்சியைப் பருகி, தானும் குடிலில் தரையில் படுத்து, நல்லாட்சியும் புரிந்தான்.

திருக்கோளூர் அம்மாள், “பரதன் போல் இராமன் ஒன்றே பிராதானம் என்று நினைத்து, இறைவன் எதைத் தந்தாலும் அது நல்லதுக்கே என்று ஏற்றுக் கொள்ளும் மன பக்குவம் கொண்டுள்ளேனா?”, என்று வினவுகிறார்.

========********========

vaiththa idaththu irundhEnO baradhanaip pOlE

Bharata was younger brother of the protagonist Rama and second son of King Dasharatha and only son of Kaikeyi. Ramayana holds Bharata as a symbol of dharma and idealism. Bharata, in Vedic Sanskrit, means “to be or being maintained”. Sage Vashishtha during the naming ceremony says that Bharata is the incarnation of the power responsible for feeding and nourishing the whole world.

When Kaikeyi asked for two boons from king Dasaratha: Rama should be in exile for 14 years and Bharatha should be made as the King of Ayodhya, Bharatha was not in Ayodhya. He was at his uncles' place in the Kekaya kingdom. After Rama left for exile and king Dasaratha died due to the separation from Rama, the ministers of Ayodhya requested Bharatha to return to Ayodhya. When Bharatha returned and found about what had happened, he became very angry at his mom and it is said that for 14 years, until Rama’s return, Bharata did not forgive his mother.

After the final rites were completed for King Dasaratha, Sage Vasishta and the ministers of Ayodhya requested Bharatha to become the king. He refused and said "Both I and this kingdom are the property of Rama. How can one property rule over another?"

He then took his mothers, ministers, pundits, army and a large number of people with him and went into the forest to meet Rama. Crossing the banks of River Ganges, with the help of Guha, he met Rama, told Him of Dasaratha's demise and requested Him "I, along with the ministers, bow my head to you. Please show mercy on me who is your brother, disciple and slave".

Rama who understood the very heart of Bharata, refused to accept it and said softly that they both must fulfil their father's command. As Bharata's love for Rama was unparalleled, it became his duty to enable Rama to live righteously. Bharata gave up his efforts to take Rama back to Ayodhya. Rama promised Bharatha that he will come back after 14 years and will accept the kingdom, but Bharatha should rule Ayodhya till that time. Promising that, if Rama did not return after the fourteen years of exile, he will give up his life by immolation, Bharata agreed to rule Ayodha, not as a King but only as a representative of Rama. 

Bharata took Rama's padukas (Footwear) and told him that Rama’s padukas will be the one that will be decorating the throne for 14 years and he would only be a representative and that he will not sit on the throne or be crowned as King. He built a hut on the banks of the river Saryu and stayed there for fourteen years, waiting for Lord Rama to return and claiming that he cannot live in the palace when Rama lives in the forest and sleeps on the ground.

Bharata's reign was righteous and the kingdom was safe and prosperous, but Bharata continuously longed for Rama's return. After meeting Bharata, Guha said-"Even thousands of Ram cannot compare Bharata in virtue."

Thirukkolur Ammal is asking "Did I show the state of pAratantrya - of accepting the Lord's wish, no matter whether it is agreeable or not - like Bharatha?"